007. rozdział siódmy

18 lutego 2014

007. Rozdział siódmy

Oh, ma douce souffrance...

Kropla zimnej kawy spływa leniwie po białej glazurze ceramicznego kubka, pozostawiając nań beżowy ślad. Obserwuję, jak dotyka dna i ginie pod cienką szparą, na białym stole. Zamykam oczy, czując silne dłonie na nagich ramionach.

– Zimno ci... – szepcze, całując czubek mojej głowy. Ma rację, jak zwykle zresztą. Obejmuje mnie mocno, pozwalając bym wtuliła się w jego ciepłe ciało. – Musisz jeść, rozumiesz? – mówi, już spokojniej, chociaż w moich uszach wciąż pobrzmiewają słowa, które wykrzyczał kilkanaście minut wcześniej. Odruchowo mimowolnie pocieram nadgarstki... – Przepraszam – dodaje, zauważając moją reakcję. – Martwię się o ciebie... – Ujmuje delikatnie przegub mojej ręki, na którym odcisnął się ślad srebrnej bransoletki, pozostawiony na mojej skórze przez jego własne palce. – Nie możesz mi tego robić...

Milczę. Słowa więzną w moim gardle; już dawno uznałam, że kłótnie nie mają najmniejszego sensu. Gdy nie odpowiadam, znów całuje moje włosy. Nie chcę psuć spokoju, który wniósł w moje życie po tylu tygodniach udręki, więc powoli, ostrożnie wplatam palce w jego jasną czuprynę, gładząc niesforne kosmyki.

– Sans toi ma vie n'est qu'un décor qui brille, vide desens... – Uśmiecham się, a choć nie rozumiem ani słowa, wyplątuję się z jego ciasnych objęć. Obracam się na krześle i subtelnie całuję skórę jego płaskiego brzucha... Czuję jak pod moimi wargami drżą mięśnie. – Nie rób tego... – Słyszę tuż nad swoim uchem, gdy nachyla się nade mną.

– Czego? – pytam bezmyślnie, odchylając lekko głowę, bo ciepły oddech w okrutny sposób drażni moją szyję.

– Nie baw się mną tak – odpowiada, ale udawana stanowczość w jego głosie ginie, gdy muska ustami miejsce tuż pod moim prawym uchem...